შემოდგომის თბილი საღამოა. ჩაქვში, სასტუმრო დრიმლენდ ოაზისის მეექვსე სართულის აივანზე ვზივარ და ზღვას ვაყურადებ. "ზღვა ისე იყო მშვიდი და წყნარი, რომ აღარც მახსოვს იყო თუ არა".
მისტიკურ შუქიანი მთვარე ლამპიონივით კიდია ცაზე. ვარსკვლავები არ ჩანან. საქმეებს მოვრჩი, მშვიდად ვარ. არაფერი მადარდებს, გემრიელად ვივახშმე, ვიბანავე და სასტუმროს ქათქათა თეთრ ხალათში გავეხვიე. რა სასიამოვნოა აქ და ახლა ცხოვრებით ტკბობა! კმაყოფილი ვარ, სრული სისავსით განვიცდი მოახლოებულ 42 წელს! ჩემი თავით ბედნიერი ვარ და განა ბრიყვი, რომ უსასრულო თვითგანცხრომაში ჩავიძირო?! არა და არა! მაგრამ დგება მომენტი, როდესაც საკუთარ თავს ვანებივრებ და დღეს სწორედ ასეთი დღეა!
მიზეზი? უამრავი, ჩამოთვლა შორს წამიყვანს, ამიტომ მოკლედ ვიტყვი. ვიმსახურებ საკუთარი თავით კმაყოფილებას, ვიმსახურებ ჩემს ირგვლივ აკუმულირებულ სიყვარულს და პატივისცემას, ახდენილ ოცნებებს და სიცოცხლის ხალისს. საკუთარ თავს და მიღწევებს არ ვადარებ სხვებისას, არავის ვეტოლები, არ მშურს სხვების, მიზნად არ მაქვს აი, იმას რომ აქვს მეც ისეთი მინდა. მე ყოველთვის განსხვავებული მინდა, გამორჩეული, დიდებული, უბრალო და მიმზიდველი et voilà I have it all და ძალიან მიხარია!
My friends, I'll say it clear
I'll state my case of which I'm certain
I've lived a life that's full
I traveled each and every highway
But more, much more than this
I did it my way
But then again, too few to mention
I did what I had to do
And saw it through without exemption
I planned each chartered course
Each careful step along the byway
But more, much more than this
I did it my way
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall
And did it my way
I've had my fill, my share of loosing
And now, as…
